Buitenlandse reis | ranstuilen.me

Reisverslag
Bad Dürkheim

En toen was er …

… Bad Durkheim in het Duitse Pfalzwalt! Dat werd voor een hele week onze thuis … en het zag er goed uit!
Alhoewel? Het ging in ieder geval in mineur van start want Christel liet mij op vrijdag weten dat zij en Marc niet zouden meegaan … geveld door corona.
Of ik de honneurs wilde waarnemen? Veel keuze had ik niet, hé Christel! Het bezorgde mij alvast een paar slapeloze nachten.
Enfin …

gepakt en gezakt vertrokken we op zondag 25 september met de auto richting Duitsland. Ik had eigenlijk zelf nog nooit zover gereden met de auto maar, met uitzondering van veel regen onderweg, arriveerden we, weliswaar een ietsie pietsie later dan voorzien, op de afgesproken plek: Restaurant Waldschlöss’l. Hier werd de ganse groep vergast op een heerlijke schnitzel met sla en frietjes.
Voila, onze innerlijke mens was versterkt en we konden er weer even tegen … op naar het hotel dan maar. Om de kamers te betreden was het nog iets te vroeg dus stond er eerst een korte verkenningstocht van 6km op het programma. Samen met mijn zus en schoonbroer besloten we hiervoor te passen en het nog
even rustig aan te doen. Voordeel: wij waren al een beetje gesetteld toen de groep terug binnenkwam. Naar verluid was het wel een mooie wandeling naar de Romeinse steengroeve.
’s Avonds hadden we afspraak om 18.30 uur in de bar voor het aperitief gevolgd door ons eerste avondmaal. Moe maar voldaan zochten we nadien onze kamers op voor een welgekomen nachtrust.

Voor de volgende dagen stond er telkens een andere tocht op het programma.
Zo trokken we op maandag met de trein naar Deidesheim om van daaruit langs het amandelbloesempad naar Wachenheim te wandelen. In restaurant ‘schellack’ verorberden we een heuse tapasteller. De korte afstand ging van hieruit terug met de trein richting hotel, de echte stappers onder ons maakten nog een tocht van 9km alvorens de trein terug te nemen.

Op dinsdag met de trein naar Erpolzheim voor een wandeling van ongeveer 8,5km naar het mooie middeleeuwse stadje Freinsheim. We verorberden daar
een heerlijke ajuinsoep met een lekker broodje erbij en gingen verder op pad. De slakken onder ons stapten terug naar het station om de trein te nemen en
de fervente stappers trokken te voet terug naar het hotel (10km).

Op woensdag vertrokken we aan het hotel via het wijnleerpad tot aan de ruïnes van een Romeins wijngoed. Nadien nog een stukje verder naar het
wijngoed voor een heuse wijndegustatie om nadien van een hartige vesperteller te genieten in het restaurant vlak naast het wijngoed. Duimen en vingers werd afgelikt! Na al dit lekkers bracht de tocht de ganse groep naar de ‘zoutmuur’, een imposant bouwwerk waarmee vroeger zout werd gewonnen uit het zoutrijke grondwater dat opgepompt werd. Langs het prachtige Kürpark bereikten we terug ons hotel. Nadien was iedereen vrij om te niksen, gebruik te maken van zwembad en sauna (al dan niet met de juiste zwembroek), een terraske te doen …

Op donderdag moesten we onze auto’s van stal halen om bij het vertrekpunt van onze wandeling te komen: top in de bossen. Aan de parking van Lindemansruhe werden de korte afstand-stappers er uit gezet en reden de anderen verder naar de parking van restaurant ‘Waldschlöss’l. De korte afstand wandelde vanaf de parking aan Lindemansruhe in dalende lijn naar de ruïne van het Waldschlöss, om dan samen met de grote afstand lekker flammkuchen te eten. De grote afstand maakt nog een bosrijke lus van 8km om dan terug op de parking uit te komen. De korte afstand deed nog een bezoekje aan de imposante ruïne en keerde daarna met de auto terug richting hotel.

Op vrijdag stapten we weer in onze auto’s en reden nogmaals naar de parking van Lindemanruhe om daar met z’n allen een mooie maar vermoeiende tocht te
maken van ongeveer 7km langs de premiumwandelweg ‘Ganeberweg’ met mooie bezienswaardigheden zoals de Kanapee, de Teufelsbank, de Teufelsmauer … allemaal gebeeldhouwde rotsen. Na de lunch, die even aan een zijden draadje hing, maar toch goed is uitgedraaid was de korte afstand vrij en de grote afstand maakte hier nog een zeer mooie lus van 10km. Dit was voor een deel van die groep echter niet met hun zin. Zij wilden nog wel een wandeling maken maar zeker geen 10km meer. Aangezien er vanop die plek meerdere wandelingen vertrekken of langskomen, werd voor wie dat wilde een Onze eerste proevertjes alternatief gezocht. Ze kregen een extra wandelkaartje mee en Leon zou die groep op sleeptouw nemen.

En zie … gelukkig en voldaan arriveerden ze terug aan de startplaats. Iedereen weer gelukkig.

Iedere dag genoten we van een heerlijk ontbijtbuffet en ’s avonds was er telkens warm buffet met voldoende keuze tussen vlees, vis en zelfs veggie en een dessertenbufet. Alleen ‘soep’ die heb ik wel gemist. Elke avond voor het eten hadden wij, Peter-Viv-Sonja-Staf en ik, een blistbijeenkomst met onze gidsen Danny en
Liesbeth om de voorbije dag te evalueren en afspraken te maken voor de volgende dag.

Als afsluiter van deze toch wel leuke wandelweek mocht ik op vrijdagavond, al die toffe, leuke, dankbare uiltjes nog trakteren op een schnapps. Die werd door de meesten wel gesmaakt zo te zien.

Op zaterdag was er met de ganse groep nog een bezoek aan Speyer voorzien waar we een gegidste stadswandeling (door Danny en Liesbeth) zouden maken, nog één of ander museum konden bezoeken of gewoon op eigen initiatief de stad verkennen of een terraske doen.
Maar het weer was hier de grote spelbreker … er werd namelijk veel wind en regen voorspeld … en onze gids had ons op vrijdag al laten weten dat hij geen
stadswandeling zou maken en ’s morgens vanuit het hotel direct huiswaarts zou rijden!
Uiteindelijk is er dan van die laatste dag ni veel in huis gekomen en is ieder op zich na het ontbijt vertrokken … de ene direct huiswaarts, sommigen toch nog met een omweg langs Speyer, weer anderen met een tussenstop of een ommetje onderweg.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet diegene ben die veel heeft gewandeld, fysiek ben ik een nul, maar ik heb mijn best gedaan om iedere dag een stukje mee te gaan, te zorgen dat de Uiltjes ’s middags konden eten zonder nadien de afwas te moeten doen en ze bij te staan als er vragen waren. Kortom, ik heb er van genoten om na
lange tijd terug bij de Ranstuilenfamilie te vertoeven.

Bedankt aan al die Uiltjes dat ik erbij mocht zijn en mij ‘thuis’ mocht voelen. Ook bedankt voor de leuke attentie die ik mocht ontvangen.
Bedankt Peter, Viv, Sonja en Staf om mij bij te staan gedurende deze week.
Bedankt Leon om er mee voor te zorgen dat enkelen van jullie, zeg maar de tussengroep, toch een paar mooie wandelalternatieven konden afstappen.
Maar vooral, bedankt Christel (en natuurlijk ook Marc) voor deze weeral ‘prachtige’ organisatie. Zonder jullie enthousiamse was er geen wandelweek geweest!

Kriskras